Wrocławski Festiwal Korelacje to nowatorskie wydarzenie w obszarach sztuki filmowej i kultury dostępnej. Prezentuje polskie filmy w nowej formule – fabułom towarzyszy autorska narracja tworzona przez zaproszonych do projektu mistrzów i mistrzynie słowa.

Nie jest to typowa audiodeskrypcja będąca werbalnym opisem tego, co dzieje się na ekranie a rodzaj subiektywnego oprowadzania po filmie, interpretowania go w osobisty, swobodny, często emocjonalny sposób, dzięki czemu odbiorcy i odbiorczynie oglądają film oczami narratora. Film z autorską audiodeskrypcją staje się całkowicie nowym dziełem. Dzięki korelacjom pomiędzy różnymi dziedzinami sztuki i sposobem jej prezentowania widownia ma możliwość doświadczyć kina w nietypowej, zaskakującej odsłonie.

Dzięki współpracy z Festiwalem Korelacje możemy po raz pierwszy w Lublinie zaprezentować Wam dwa filmy z ubiegłorocznej edycji.

Trzeba zabić tę miłość, reż. Janusz Morgenstern (Polska) 1972, 92’, 16+

Film w polskiej wersji językowej z lektorem (autorską narrację czyta Agnieszka Wolny – Hamkało) i napisami dla osób niesłyszących i niedosłyszących (SDH). Pokaz jest bezpłatny, ale przy wejściu na salę należy okazać wejściówkę. Wejściówki do pobrania w kasie Centrum Kultury w Lublinie.

Dwójka młodych ludzi, Magda i Andrzej, próbuje poradzić sobie w wymagającej rzeczywistości wczesnych lat 70. Ona zakochana, jeszcze naiwna, ciężko pracuje, żeby wynająć mieszkanie i uwolnić się od ojcowskiej kontroli. On cwaniak, zamiast pracy woli kombinować, wchodzi w układy, z których trudno się wyplątać. Ale prawdziwą miłość nie tak łatwo zabić. Jeden z najważniejszych filmów w dorobku Janusza Morgensterna krytycznie przygląda się peerelowskim realiom, a scenariusz Janusza Głowackiego błyskotliwie punktował absurdy i grozę życiowej sytuacji bohaterów. Autorska audiodeskrypcja Agnieszki Wolny-Hamkało pozwala odczytać historię Magdy i Andrzeja na nowo, także w kluczu feministycznym, przez pryzmat obyczajowych i społecznych zmian, jakie zaszły od czasu premiery. Wydobywa przy tym z filmu Morgensterna piękno i poezję, często nieoczywiste, ukryte pod warstwą szorstkiego realizmu lub gorzkiej ironii. Skupia naszą uwagę na detalach, zbliżeniach, kipiących emocjach, niekiedy nawet na urodzie bohaterów, tak mocno kontrastującej z brutalną rzeczywistością. Narracja Agnieszki Wolny-Hamkało jest niczym rozmowa, zarówno z postaciami, jaki i widzami. Z pozoru beztroska z czasem pozwala dowiedzieć się czegoś o innych i o sobie samych.

Jakub Demiańczuk