Nie taki zły, jak go malują – “Moje życie na Wersalu”

Niżej znajdziesz recenzję w języku ukraińskim

Ogromny Ogród Wersalski wraz z pałacem zapierającym dech – z pewnością chciałby się tam znaleźć niejeden z nas. Niestety nie mała Viollet, która w wyniku ogromnej tragedii zostaje zmuszona do zamieszkania na jego terenie.

Główną bohaterkę animacji poznajemy już na samym początku. Drobna, ruda ośmiolatka stoi pomiędzy trumnami mieszczącymi jej rodziców. Nie do końca świadoma tego, co się dzieje, skupia się na myślach w swojej głowie zamiast na uroczystości. Smutek nadchodzi dopiero później, gdy musi przenieść się z obecnego domu do miejsca, gdzie żyje wujek Regis. Przeprowadzka uświadamia jej, że mama i tata już nie wrócą, a ona utknie na zawsze z człowiekiem, który pomimo więzów krwi, nie jest jej bliski. Relacja między dziewczynką a mężczyzną jest trudna – długo nie potrafią znaleźć nici porozumienia, Viollet nieustannie ucieka ze szkoły i z każdym dniem coraz bardziej nienawidzi obecnego opiekuna.

Punktem zwrotnym staje się ognisko. To tutaj bohaterowie znajdują ujście złych emocji, opowiadają swoje historie. Ogromną rolę odgrywa ogień jako symbol porozumienia, oczyszczenia – to jego płomienie przedstawiają nam sekrety Regisa. Prezentują również ostatnie szczęśliwe wspomnienie ośmiolatki z bliskimi.

Kreskówkę tworzą rysunki o prostej, lecz przyjemnej dla oka kresce. Kolory są spokojne, z lekkim szumem, zwracają naszą uwagę przede wszystkim na postacie, które są wyraźniejsze niż tło. Cicha klasyczna muzyka skomponowana przez Albina De la Simone nie pozwala zapomnieć, że akcja ma miejsce przede wszystkim na terenie barokowego siedemnastowiecznego pałacu w Wersalu.

Nathaniel H’limi oraz Clémence Madeleine-Perdrillat tworzą niewymuszoną animację, która jednak w dobitny sposób prezentuje jak źle na relację wpływa brak komunikacji i jak wiele można stracić, gdy nie podejmujemy próby zrozumienia drugiej osoby. Zwracają uwagę również na emocje, mające często duże oddziaływanie na nasze życiowe decyzje.

Warto obejrzeć, aby przypomnieć sobie o wartościach, które wszyscy dobrze znamy, ale nie zawsze o nich pamiętamy. Viollet i Regis opowiedzą nam o miłości, komunikacji i cierpliwości w prostym, przyjemnym dla oka, ale także zdecydowanym stylu.

Agnieszka Nowicka

 

Не такий поганий, як його малюють

Величезний версальський сад з палацом, який затримує подих – опинитися у ньому хотів би не один із нас. Окрім малої Віолетти, яка унаслідок страшної трагедії змушена поселитися на його території.

З головною героїнею анімації ми знайомимося з самого початку. Маленька, рудоволоса восьмирічна дівчинка стоїть поміж трунами своїх батьків. Не зовсім свідома того, що відбувається, вона зосереджується на думках у своїй голові, а не на сумній урочистості. Сум приходить пізніше, коли вона змушена покинути свій дім і переїхати ц місце, де живе дядько Регіс.

Після переїзду дівчинка усвідомлює, що мама і тато вже не повернуться, а вона назавжди залишиться з людиною, яка навіть попри кровну спорідненість, ніколи не буде для неї близькою. Стосунки між дівчинкою і чоловіком досить складні – вони довго не можуть занйти порозуміння, Віолетта невпинно втікає зі школи і з кожним днем усе більше ненавидить свого опікуна.

Зворотною точкою стаж вогнище. Саме при ньому герої дажть вихід своїм негативним емоціям, розповідають свої історії. Величезну роль відіграє вогонь як символ порозуміння, очищення – його полум’я представляє нам секрети Регіса, а також показують останній щасливий спогад Віолетти з її близькими.

Анімація створена за допомогою простих, але приємних для ока штрихів. Спокійні кольори привертають нашу увагу перед усім до персонажів, які виглядають набагато виразнішими, ніж тло. Тиха класична музика, автором якої став Albin De la Simone, не дає нам забути, що події відбуваються на фоні барокового палацу з XVII століття у Версалі.

Nathaniel H’limi і Clémence Madeleine-Perdrillat створюють невимушену анімацію, яка яскраво показує руйнівний вплив відсутності спілкування  на стосунки, і як багато можна втратити, якщо не робити нічого, щоб зрозуміти іншу людину. Також режисери звертають увагу на емоції, які дуже часто впливають на наші життєві рішення.

Варто подивитись анімацію, аби нагадати собі про цінності, які всі добре знають, але про які мало хто пам’ятає. Віолетта і Регіс розкажуть нам про любов, спілкування і терпіння у простий, приємний для ока, але рішучий спосіб.

Tłumaczenie: Anna Chudzik-Buderecka

Podziel się ze znajomymi